Işıl Yücesoy: Hayatta her insana kuyruklu yıldız bir kez değermiş...

-Güzel sürprizler bekliyor.  “Hayat Mucizelere Gebe” her an herşey olabilir.

-Ah Esma çok tatlı bir kadın! Çok seviyorum yeni karakterimi. Kızıyla çok fazla geçinemeyen, ama torununu tepesinde taşıyan bir anneanne.  Rol model olarak kendi anneannemi aldım.  İnsanların gözlemleri çok önemli biliyorsunuz, bende benim anneannem böyleydi,  mavi gözleriyle çok tatlı bir kadındı diyerek, başörtüsünü de aynı onun taktığı gibi taktım. “Hadi ordan, hadi ordan” derdi bize ama içi yumuşacık olan bir kadındı. Rol model olarak onu aldım ve onu oynuyorum.

-O tarafı ayrı, o senaryo gereği dizinin kendi içinde olan birşey. Biliyorsunuz adatpe edilmiş biri dizi, yıllarca reytingler yapmış … bir dizi. Ben orjinalini hiç seyretmedim. O nefret ettiğim bir şeydir. Etkilenme olabilir çünkü. Etkilenme benim hiç arzu etmediğim bir şeydir. Yeniden çekilen bir proje olduğunda tiyatro olsun, sinema olsun hiçbir şekilde geçmişte yapılana bakmadım ve seyretmedim. Çünkü herkesin parmak izi ayrı olduğu gibi, herkesin oyun gücü, performans gücü, duygusu da ayrıdır. Burada Işıl Yüesoy’un yarattığı bir Esma seyredilecek. Tatlı  bir rol, çok tatlı bir komedisi olan bir rol.

-Sevgili Hande Ataizi ve Damla Colbay ile harika bir üçlü oluşturduk. Diğer ekip arkadaşlarımlı çok fazla tanıma imkanım olmasa da henüz, Yiğit Dikmen, Yusuf Akgün, Erkan Sever, Burcu Binici gibi genç oyuncularla iyi bir ambians yakaladık. Dizininin sevileceğini umut ediyorum. Dilerim reyting canavarına tutulmadan hakkı olduğu yeri alır. 

-Çok eğlenceli, o sertliğinin altında ki komedisi var. Çok güzel bir karakter, söylemeyeyim seveceksiniz.  Bir takım şansızlıklar yaşamış, tutucu bir kadın. Dinine bağlı bir kadın. Hâlâ yatırlardan medet uman biri. Bir kuvvetin onlara yardım edeceğine inanan çok temiz yürekli bir kadın. Şu an Müslüman bir ülkedeyiz ve hepimizin bir tarafı belki de biraz öyle, çünkü kadının hayatı boyunca kabul edemeyeceği bir takım şansızlıkları kabul etmesine neden oluyor. Tatlı bir karakter, çok seviyorum.

-Yok halk ilk defa beni bu tarz bir rolde seyrediyor. Hiç oynamadım bir karakter, inşallah severler, inşallah alkışımız bol olur. Uzun soluklu bir dizi olacağına inanıyorum.

-Onu da okudum. Fatma hanım çok saygı duyduğum, çok sevdiğim bir sanatçı. Üstelikte Işıl Yücesoy olarak daha adım şanım olmazken hayran olduğum bir hanımefendi. Ve her rastladığımda da bunu kendisine söylerim. Bunlar kısmet işleri. Fatma hanımda oynasaydı çok ayrı bir tatta oynayabilirdi, onu alkışlardık bu defa. Ama kısmet bana geldi o da beni alkışlar inşallah. (gülüyor)

-Ben seveceklerine inanıyorum. Yaptığımız işin çok titiz olduğuna, çok özenildiğine inanıyorum. Biraz ukalalıkta yapayım, benim inanmam da önemli, çünkü yıllar oldu bu işte. Başladığımız işin tutup tumyacağının azıcıkta olsa kokusunu alabiliyoruz. Çünkü yıllarımızı verdik, ne iyi olur, ne iyi olmaz kestirebiliyoruz. Bunu senaryodan, rol arkadaşlarınızdan ve ekibin oluşturduğu sinerjiden de anlamak mümkün. Gördüğüm kadarıyla set şu anda bir nefes, bir kalp gibi hareket ediyor herşeyde! Bu çok önemli bir şey. Bu tatlılık, bu enerji de eminim seyirciye geçecektir.

-Yok hayır, öncesinde konservatuardaydım. Son derece sertmiş gibi gözüken, ama altında pamuk gibi

- Yok hayır, dizi falan yoktu o zamanlar zeten, böyle bir hayalide olamazdı insanların, aklıma da gelmezi. Ama ailenin içinde hep sanatçıların olması beni de bu alana itti. Halam Muazzez Kurtoğlu Devlet Sanatçısı’ydı, o yönlendirdi. Hatta ben konservatuara gidene kadar toplam 2 oyun ya gördüm, ya görmedim hayatımda. Halam birgün geldi ve “bu ailenin içinde en çok seni tiyatrocu olarak görüyorum, sen bu işi yapabilirsin disiplinin ve prensibinle” dedi. Hakikaten de yaptım, doğruyu söylemiş. Allah razı olsun, Allah rahmet eylesin.

-1969’da başladım sanıyorum 1976’da ayrıldım. O devirlerde şarkı söyledim. Daha sonra 1989 yılında evlendikten sonra yeniden dönüş yaptım.  1989’da “Üç Kuruşluk Opera” ile tiyatro sahnesine yeniden geri döndüm. 1990 yılında kızım dünyaya geldi.

-Kanunlar değiştikçe yetişen çocuklar biraz kayboluyor gibi ortada. Eskiden biz konservatuara girdikten sonra devletin sanatçısı olurduk. Şimdi bu imkanlar ortadan kalktı. Birtakım sınavlarla alıyorlar çocukları. O zamanda bir tek Ankara Devlet Tiyatrosu vardı, ondan sonra İzmir ve Bursa Devlet Tiyatrosu açıldı. Sanatçılar tayin ya da istekleri doğrultusunda oraya dağıldılar. Sonra İstanbul’da  açıldı. Şimdi neredeyse Türkiye’nin her yerinde devlet tiyatrosu var ve bütün buralara da sınavla alıyorlar. Çocukların kimi gidiyor, kimisi gitmiyor. Tiyatro demek tabi biraz açlık demek. Tiyatroyu seçtiğinde maddi yönden biraz ciddi sıkıntı demek. Hepimiz bu yollardan geçtik… Şimdi karı-koca ikisi birlikte çalışsa bile yine açlık sınırının altında para alıyorlar. Size örnekte verebilirim, 30-35 sene büyüklü, küçüklü rol oynamışım, başrol oynamışım, sonra emekli de olmuşum, benim aldığım emekli maaşı 2.100 TL. Bu para ile  hangi masraflarımı karşılayabilirim ki, bir de çocuk yetiştirdiğini düşün, kira ödediğini düşün ne kadar zor… Dolayısıyla tiyatroda yetişen kişi geçinebilmek için dizi dünyasına adım atmayı düşünüyor. Ya da onu yaparken tiyatro da yapıyor. Benim izlenimlerime göre ters döndü. Dizi ile şöhreti yakaladıktan sonra tiyatro oyununda sahneye çıkıyor yeni jenerasyon. Eskiden biz tiyatroda birşeyler yapalım, adımız çıksın, iyi tiyatrocu olalım, sonra bakalım hayatımıza diye düşünürdük. Onun getirdiği basamaklarla bir yerde duralım diyorduk. Şimdi bunun tam tersi oldu. Konservatuardan mezun oluyorlar ya da oyunculuk okulundan mezun oluyorlar geliyorlar diziler yapıyorlar, orada meşhur olup tiyatroya dönüyorlar. Bu da tam tersi oldu benim gördüğüm.

-Ekonomik açıdan değerlendirdiyse doğrudur. Her yaptığım işte başarıyı ispatlamış birisi olarak diziler için ‘Kuma yazı yazmak, denize yazı yazmak’ gibi diye bakıyorlar dizi dünyasına, ben hiç öyle bakmıyorum. Ben her zaman yaptığım işin aslının bir tiyatro olduğunu, aynı ciddiyetle, efendilik içinde yapılması gerektiğini savunuyorum. Ne fark var? Daha fazla para alıp, daha büyük kitlelere ulaşıyorsun. Demek ki daha çok ciddiye almak lazım. Bugün bir yığın vitrin dolusu ödül alın tiyatro grubundan, muayyen bir izleyici kitlesine hitap etmiş oluyorum.

-Evet.  Anlayanına dedikleri bir laf var ya çok seviyorum o lafı.  Dizi dünyasında aynı enstrümanı  kullanıyorsunuz, aynı yeteneğinizi, aynı yüzünüzü kullanıyorsunuz ama daha geniş kitlelere ulaşıyorsunuz.   Daha geniş kitlelere ulaşıp, daha çok para kazanıyorsunuz, başarı şöhreti de beraberinde getiriyor zaten. Hâ o şöhrette başa bela bir şey! İnsanın onu yemek gibi, algılaması ve hazmetmesi gerekiyor. Hazmedemeyip kusanları da çok görüyorum. Hazmedip kusmayanları da baştacı ediyorum.
-Yeni şöhret olanlar 20 tane kamera çekince bir anda değişebiliyorlar, genç oyunculara neler öneriyorsunuz?

-Ne önereyim; onlar da tökezleye tökezleye, düşe kalka öğrenecekler. Ve onlarda birgün yaşlanacaklar.  Ve birgün sizin gibi bir muhabir geçecek karşılarına, bu soruları soracak. Onlar da gençleri eleştirecekler. Bu bir kısır döngüdür ve gelir geçer.

-O bir yaş büyüktür benden. Ajda muhteşem bir kadın. Benim her zaman saygı duyduğum, hürmet ettiğim bir kadındır. Formundan falan değil, o da çok ciddi bir ödün! Bence bu da bir tarz meselesi. Bu bir arz talep meselesi. Bir insan kendini nereye koyuyorsa; o sadece Ajda Pekkan olmak için uğraştı. Biz oyuncu olalım, anne olalım, torun özlemimiz olsun diye düşündük. Onunda mutlaka bu özlemleri vardır ama bu bir tercih meselesi.  O buralara gelmek için çok ödün verdi!  Hala konserler veriyor, o bir duayen, var olması yeterli. Allah hep sağlık, sıhhat versin. Ajda bir örnektir, ikondur.

"KARA PARA AŞK" BİTİNCE HÜZÜNLENDİM...

- Evet, hüzünlendim. Çünkü o kadar tatlı çocuklarla beraber oldum ki, o kadar saygı, sevgi seli içinde yaşadım ki, gerçekten çok üzüldüm. Finalden önceki bölümde ben ölünce, bana da çiçekler, pastalarla güzel bir veda töreni yaptılar. Beni çok mutlu ettiler. Onlara, “çocuklar bu yaştan sonra bizim yalakalık yapma yaşımız değil, kulak çekme yaşımız, hep gözümle sizi takip edeceğim, hep başarılı olun, iyi olun, kötü bir şey yaparsanız tepenizdeyim!” dedim.

-Fanatik bir fan sayısı var, Arap dünyası ayakta, arabalarla bizi görmeye geliyorlar…  Tuğba (Büyüküstün), çok saygılı, çok başarılı bir oyuncu. Bence bir firmadır o. Engin (Akyürek) de öyle pırlanta gibi bir çocuk. Emre (Kızılırmak) de dünya tatlısı. Hepsi çok tatlı çocuklar, Allah hepsine iyi yazılar yazsın.

-Tiyatro da Ali Poyrazoğlu salonları ful dolduruyor. Derya Baykal’a “Ben bu yaşta tiyatro yapıyorum, sen niye yapmıyorsun?” demişti...
-Der, haklıdır da.  Ömrünü bu işe vermiş bir insan, çok iyi bir tiyatro adamıdır. Önemli bir oyuncudur. Çok okuyan, kültürü olan, tiyatro üzerine düşünebilen, yazabilen bir insandır. Onlar da gidince biz ne olacağız, ben bilmiyorum. Allah, sağlıklar, sıhhatler versin. Doldurur… Ayrıca bir de özel tiyatro sahibi olmak, ayrı bir sorumlulukta yüklüyor insana. Bir kere baktığın onca oyuncu var, onların ekonomik durumunu ayakta tutmak zorundasın.  Turneler oluyor, zor ve zahmetli bir iş. O yüzden Ali Poyrazoğlu’nu çok taktir ediyorum.

-Evet, müziğe dönüş yaptım; rahmetli Egemen Bostancı ile döndük.  Müzik sektörüne girince yaptığım plaklar bayağı tuttu. 7 tane Anadolu turnem var, o zamanlar Türk Hafif Müziği deniyordu. Aranjmanlarda köşe başlarından biri olduk, çünkü neden? O zamanlar yabancı sözlü müziklere Türkçe sözler yazılıyordu. İlk Türkçe sözlü beste söyleyenlerden biriyim ben “Ya Seninle Ya Sensiz” ile. Nazan Şoray da Barış Manço’nun “Hal hal” bestesini söylemiştir.   Ondan sonra nasıl yavaş yavaş Brezilya dizilerine alışmıştık, tüm Türkiye seyrediyordu, sonrasında yavaş yavaş dizi sektöründe kendi imalatımızı kendimiz ortaya koymaya başladık dizi piyasasında, bu da öyle oldu. O yabancı müzikleri yavaş yavaş bırakıp, kendi müzisyenlerimizin söz ve besteleri ortaya çıkmaya başladı. Bizde onlar üzerine yorumlar yapmaya başladık. Ve o da aldı başını gitti, şu an kimsenin aklına gelmez bir yabancı müzik üzerine Türkçe söz yazmak!

-Hepimiz söyledik. Onlar da tabi bizimle birlikte ilk söyleyenlerden. Ajda Pekkan ile aynı jenarasyonuzdur hemen hemen.

-Evet klasik oldu. Allah’a bin şükür, ölmeden önce bir şarkım klasik oldu. Yıllar geçse de unutulmuyor. Bundan daha güzel bir mutluluk olabilir mi… Selami Şahin’in bestesidir “Ya Seninle Ya Sensiz”, ilk zamanlar hiç tanışmadığım bir beyfendiydi, sonra en yakın dostum oldu, kezâ Ahmet Selçuk İlkan’da. O da sözlerini yazmıştı. Allah rahmet eylesin Fikret  Şenes’in tanıştırması ile bu şarkıyı realize ettik. İlk başlarda uzun süre plak şirketleri yapmak istemediler.  Ben onun üzerine inat edip kendi plak şirketimi kurdum. Orient Plak’tan çıkardım o plağı, Taksim’de bürom vardı o zamanlar. Norayr Demirci müzik direktörümdü. Biraz Avrupai çalışıyordum. İlk haftanın sonunda satış rakamlarım 100 binin üstüne çıktı. Ben aldığım her kuruş parayı, tekrar müzik sektörüne harcadım.

-Evet, o zamanlar da yazarlardı ‘Işıl Yücesoy’un arkasında kim var? Ailesi kim, babası kim?’ diye… (kahkahalarla gülüyor) Hep yazarlardı ama benimde çok uğraştığım bir şey değildi. Yazsa ne olacak, herkes kendini yazar aslında… (gülüyor) Ama haklıydılar tabi. 3 ayda bir çıkma şansımız vardı, bir tane TRT1’imiz vardı. İnsanlara 3 ayda bir sıra gelebiliyordu.  Ben her hafta sonu çıkıyordum, e ne yapayım… Vallahi de bir torpil  istemedim, billahi de bir torpil istemedim.

-O plağın ön kısmı ‘Çalamazsın Mutluluğu’ şarkısıydı. Bir Japon müziğiydi. Diğer yüzü ‘Köye Geldi Bir Gelin’.  İlk albüm patlama yapmadı, sonradan patladı. Onun hemen ardından Fikret Şenes ile ‘Bir Var Bir Yok’u yaptım. O şarkım Hey dergisinde liste başı girdi. Aylarca listelerde kaldı. Arkadan ‘Ne Var Ne Yok’ diye bir parça yaptım. ‘Ya Seninle Ya Sensiz’ bunlardan sonradır. Onların hepsi yabancı müziklerin üzerine. Sonra bütün bunları toparladım, onlardan 4-5 tanesini alarak kendi bestemi de katmak kaydıyla “Bir Evet Yeter”i yaptım.  Long Play’in ismi de ‘Bir Evet Yeter’ oldu. Sonra Allah rahmet eylesin Esin Engin’le birlikte çalıştığım bir plak daha çıkardım. Onun hakkını da Hakan Eren’e verdim.

-Hakan Eren ile şu an yeni bir proje üzerine çalışıyoruz. Çok yakında onun startını vereceğiz. Ayrıca Çağan Irmak için gerçekleştirilecek bir proje de ‘Anlamazdın’ adlı şarkıyı seslendireceğim.  27 Aralık Pazar günü Zorlu Center’de Hakan Eren’in organizasyonunda Asu Maralman, Gökben, Mine Koşan, Kartal Kaan,Seyyal Taner, Semiha Yankı, Neşe Karaböcek, Muazzez Abacı gibi isimlerin sahne aldığı ‘Zorlu Yeni Yıl Gazinosu’ programına katılacağım. Nostalji dolu bir gece yaşayacağız.

-Dizi sektörüne 2000 yılında ‘Üvey Baba’ ile başladım. 5 seneye yakın Hanım Ağa rolünü oynadım. Fanatik bir izleyici kitlesi oluştu. İlgi olunca uzun yıllar sürdü tabi. Sonra bir sene ara verip ‘Çemberimde Gül Oya’ sinema filminde oynadım. ‘Yer Gök Aşk’ yine çok büyük ilgi gördü…

-Tek el hiçbir zaman şaklamaz, sen dünyanın en yetenekli sanatçısı ol, ya  da dünyanın en yetenekli oyuncusu ol. Burada seni tamamlayan bir ayna yoksa, burada da düşündüğün şeyleri hayata geçirmeni sağlayan bir yönetmen ve oyuncu yoksa kaybolur gidersin… O sette sevgi, saygı, herşey vardı. Biz Hümeyra ile de çok anlaştık. O da çok önemli bir etken. İnsanın partneri ile anlaşması, göz göze gelebilmesi çok önemli. 9 günde çekmemiz gereken sahneleri Hümeyra ile biz 5 günde bitirdik! Herkes dehşete düştü, bu kadar çabuk nasıl bitirdiler diye.

-‘Unutursam Fısılda’ sinema filmi birçok ödül aldı, ben de naçizane (SİYAD) Sinema Yazarları Ödülü ile MGD Ödülü aldım. Ekipçe mutlu olduk tabi.

-Gözlemi, sanatçıya çok değer vermesi, teknik ekibini elinin üstünde tutması ve kendini sanatın her dalında, müzikle, sinemayla, baleyle, operayla donatması. Eğer bir rejisör kendini donatmazsa, cebine altınlar, taşlar koymazsa, onları asla altına ya da platine çeviremez.

-Hayır, her şeyin bir zamanı olduğuna inanıyorum. Her şeyin bir başlangıcı gibi, onun da bir sonu var. Benim kendi duygularıma göre daha fazla yapılamazdı.

-Türkiye de şartlar çok değişmişti, gazinolar yavaş yavaş kapanmaya başlamıştı, konserlerin yoksa, plak insanın hayatını idame ettirmesi için zor bir şey. Dolayısıyla doğru bir karar vererek tiyatroya döndüm. Ama şimdi yeniden zamanı yaklaşıyor yakında Hakan Eren’in hazırlayacağı sürpriz bir albüm ile sevenlerimle buluşacağız.

 

-İyiyim, bomba gibiyim, hiçbir şeyim yok. Sağlığım çok şükür iyi.

-Sağol çok teşekkür ederim, öyle olduğunu söylüyor sağolsunlar birçok tanıdığım. Annem, “Sen Hanımağa rolüne iyice kaptırdın kendini, Hanımağa gibi dolaşıyorsun” diyor… (gülüyor) Birçok dostum ‘onun bir şey yapmasına gerek yok, gözleriyle söylüyor o” diyor, bunları duymak güzel bir şey.

-Çok isterdim o rolü oynamak ama Nebahat Çehre’ye kısmetmiş, o da çok güzel oynadı, rolünün hakkını verdi.

-Üstesinden geldi tabi, niye gelmesin. O da yılların Hülya Avşar’ı. O role seçildiyse vardır bir nedeni. Ben şöyle düşünüyorum Sevgili Olcay; hiç kimsenin bir başkasını eleştirmeye hakkı olmadığını düşünüyorum. Beğenebilirsiniz, beğenmeyebilirsiniz, sevebilirsin sevmeyebilirsin ama eleştiremezsin. Bu bir arz ve talep meselesidir, bir sanatçı piyasaya çıkar, bunu bir takım insanlar kabul eder. Sen Arabesk müzik hiç dinlemezsin, ama İbrahim Tatlıses’i reddedemezsin! Eğer ki bir yerde bir ışıltı varsa, ona bakacaksın. O ışıltı durup dururken patlamaz. Bir sürü onun gibi var belki ama bir tane bir şey var ki o patlayıveriyor. Dikkat çeken birinde mutlaka bir şey vardır, bakacaksın ona!

-Dünyanın en rahatsız edici birşeyi. Biz yaşadık bunu, ben kendi adıma yaşadım. Onların aşklarına tabi ki saygı duyuyoruz. Ama gerçek midir, değil midir bilemiyoruz. Zaten dizi bittikten sonra çoğu bitiyor. Samimi dahi olsalar öyle bir iş ki yaptığınız iş, ciddi olmak lazım. Prensipli olmak lazım. O yaşanan aşkın bütün acısı, bütün kavgası, bütün göz yaşı, bütün mutluluğu sete intikal ediyor. Bu neye benziyor biliyor musun, evlisindir, bir iş yapıyorsundur, bütün işini evine getirmek gibi! Orada sinirlenirsin, burada da sinirlenirsin. Eşine çocuklarına yansıtırsa, o evde dirlik kalır mı?

-Bu dizide de kalmaz! Ve kalmadı da zaten. Yani, ‘Yer Gök Aşk’ta; ben çok çile çektim. O dizi gitti ama Allah’la ben biliyorum. Kolay değil. Hiç hoş olmuyor…

-Tırnağın kırılmadıkça, tırnağın köküne kadar toprağa batmadıkça, bu işte başarılısın denilemez.

-Dikenli yol çok sıradan kalır. Çok akıllıca düşünmekte yarar var.  Sen düşünmeyeceksen senin yerine düşünecek insanları bulmak zorundasın bu devirde. Tabi sen de ortada emeğini ve yüreğini vereceksin! Yüreğimi vereyim, para kazanayım ama emek vermeyeyim, yok böyle bir şey!  İki fotoğraf vereyim, iki adamla birlikte olup flört edeyim, bütün gün magazinlere çıkayım diye düşünürseler, seni çıkardığı gibi pat diye indiriverir bu halk. Ve örneklerini de çok gördük.

-Yok, çünkü kimse kimsenin yerini almaz ki. Herkesin yeri başkadır. Önemli olan bulunmuş olduğun yerde başarılı olmak! Bu puzzle gibidir.

-Onu bilemem bunu onlara soracaksın… (gülüyor)

Işıl Yücesoy, Magazinsortie.com Genel Yayın Yönetmeni Olcay Ünal Sert'in sorularını yanıtladı.

Röportaj: OLCAY ÜNAL SERT / www.magazinsortie.com